هورمونی مشابه انسولین ، ادامه ی تولید انسولین و عملکرد سلولهای بتا در دیابت

محققین مرکز پزشکی دانشگاه Dukeهورمونی را یافتند که دارای خاصیت محافظتی از سلولهای بتا و خاصیت ضد دیابتی است. این هورمون که شبیه به انسولین تولید شده از سلولهای بتای پانکراس می باشد ، سبب تحریک ترشح انسولین در موشهای صحرایی و سلولهای جزایر انسان و محافظت از سلولهای جزایر در برابر سموم و فاکتورهای کشنده ی سلولی می شود.

این تحقیق توسط مرکز تحقیقات دیابت جوانان (مرکز تحقیقات جهانی دیابت نوع 1) حمایت می شود و نتایج آن در مجله ی (2012,3,july) cell Metabolismبه چاپ رسید.

یافته های این تحقیق دیدگاه جدیدی را در مورد سلامت و بقا سلولهای بتا ایجاد کرده است. این کشف مسیری را برای تحقیقات بیشتر در جلوگیری و درمان دیابت نوع 1 و 2 بروی محققان گشود.

محققین با دادن هورمون TLQP-21به موشهای صحرایی چاق دیابتی zuckerکه از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به دیابت نوع 2 هستند، مشاهده کردند که میزان انسولین و غلظت قند خون در این حیوانات بهبود می یابد و میزان کمتری از سلولهای بتا در آنها از بین می روند.

به گفته ی پرفسور Christopher: ما تصور می کنیم این یافته ها از اهمیت زیادی برخوردارند زیرا هورمون TLQP-21از تخریب بیشتر سلولهای بتا جلوگیری کرده و سبب افزایش ترشح انسولین بر اثر وجود مولکولهای قند می شود.

از آنجائیکه در دیابت تعداد سلولهای بتا کاهش می یابد و تولید انسولین افت می کند بهترین روش مقابله با این بیماری تولید بیشتر هورمون انسولین در بدن است.

محققین در تحقیقات بعدی به آزمایش TLQP-21بروی موشهای مبتلا به دیابت نوع یک خواهند پرداخت زیرا در تحقیق فعلی بروی موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 تمرکز کرده بودند.

در هر دو نوع دیابت تعداد سلولهای بتای فعال کاهش می یابد. در دیابت نوع 1 بیماری اتوایمیون سبب تخریب سلولهای بتای تولید کننده ی انسولین می شود و در دیابت نوع  2 سلولهای بتا دچار اختلال شده و از سوی دیگر مقاومت محیطی به انسولین سبب بروز دیابت می شود. این افراد نهایتاً به تزریق انسولین وابسته می شوند.

پرفسور kilianمی گوید: این یافته ها دیده گاه جدیدی را بروی چگونگی حفظ سلامت سلولهای بتا و تنظیم بقا آنها در بدن گشوده است. هورمون TLQP-21از نظر عملکردی مشابه با هورمونهای سیستم گوارش نظیر glucagon- like peptide) Glp-1) است. هر دو هورمون ازطریق مکانیزیم های مختلفی در محافظت از سلولهای تولید کننده ی انسولین و تحریک ترشح انسولین موثرند. GLP-1یا داروهایی که سبب تثبیت آن می شوند بطور موثری در درمان دیابت نوع 2 موثرند اما به دلیل برخی اثرات مضر جانبی ازجمله افزایش ضربان قلب وکاهش تخلیه ی معده و تأثیرات آن بروی عملکرد روده سبب ایجاد مشکلاتی برای مصرف کنندگان دارو می شود که به قطع روش درمانی می انجامد. پرفسور Newyardمی گوید: قدم بعدی یافتن یک مولکول کوچک برای تحریک سلولهای جزایر لانگرهانس به تولید بیشتر هورمون TLQP-21است یا تولید نوع پایداری از این هورمون که قابل تزریق باشد. تحقیقات بروی داروهای طولانی الاثر برای دیابت نوع یک در حال پیگیری است.

منبع: www. sciencedaily.com/ releases/ 2012/07/ 120702162319.htm